دوِ شب
- جمعه, ۱۳ فروردين ۱۳۹۵، ۰۲:۳۸ ق.ظ
وقتی شب میشه،
وقتی که همه جا ساکت و تاریک میشه،
گِردی ماه از پشتِ پنجره یه قسمت اتاق رو روشن میکنه :)
گوشیمو برمیدارم و یه موزیک ملو پلی میکنم...
اونجاست که حجومِ افکار شروع میشه! (باعثِ انشتار مطلب در اینجا :)) )
شاید به نظر خیلی ها من یه آدم شاد با اندیشه مثبت باشم.
اما هرچی که باشم، منِ واقعی رو میتونی توی شب پیدا کنی :)
(شاید منِ واقعی خیلی هارو!)
فکر فکر فکر!
نه فکر آینده و نه فکر حال
نه فکر مال و نه فکرِ خواب :)
واقعا مزه ــش تلخه!
مثل سیگار... مثل الکلِ تهِ استکان :)
یک سال گذشت! (خیلی شبیه اعلامیه شد، نه؟! :)) )
سیزده نود و چهار شد سیزده نود و پنج!
فقط یه عدد جا به جا شده، اما برای ما که فقط یه عدد نبوده...
تحول و تحول، همه توی سَر
وقتی فکر میکنم 1 سال پیش چی بودم، الان چی شدم دلم میلرزه...
باید از خیلی ها تشکر کنم! باعث شدن بزرگ بشم.
اونی که بهم یاد داد دلتو به جمله هایِ اَلَکیه یکی دیگه خوش نکن.
بهم یاد داد همه خوب نیستن، تو هم برای همه خوب نباش.
خوبیاتو نگه دار واسه اونی که واست خوبی میاره...
بهم یاد داد خیلی وقت ها احساس رو کشتن، بهتره تا احساس تورو بُـکُشه :)
حالِ 2 شب، یعنی آرامِش مثل نوت های پیانو...
وقتی که نواخته میشن و احساسِ پوچی اما لذتبخش میاد سراغت...
مثل حالِ وقتی که من دارم این متن رو مینویسم :)
دوستِ عزیز، غریبه، فرقی نمیکنه باشه جرمت چی، صبح سفیده! یه دسته گل بگیر برا #خــدا ببر، چون مثل بنده هاش نیست پشتِ میز :)
هواتو داره ;)
#همین
